Euforie
Is euforie nou een dier?
Een vlinder vlucht voor zijn blik.
Nee, dat zo voorspelbaar.
Anders dan een slok Pinot
Grigio. Hij tekent snorren
op zwart witte portretten
van een krantenbijlage.
‘Time waits for no one’, zingt hij.
Gedachten zeilen tussen
en los van oude mores.
De schepping herschrijft zich als
Adam en Eva bloemen
plukken die hij ooit buiten
heeft gezet. Een appelboom
blijft onaangeroerd. Er is
geen rib uit zijn lijf gehaald.
Hij haalt diep adem en merkt
tevreden dat er geen slang
in het paradijs verschijnt
maar een zon die hem bespiedt
De wereld zien sterven
Is vergeten worden draaglijk?
Aan zijn voeten laat het water
zijn portret ontwikkelen en
aanspoelen maar levend en wel
laat niets het beeld heel. Verwijten
en argeloosheid komen langs.
Gerimpeld en ontzet wordt zijn
spiegelbeeld naar havens geloodst,
waar het uit zicht geraakt en
hij ziet als enige zichzelf
in wat anderen niet meer in
hem zien. Waarom is hij hier nog?
Hij wil nog eenmaal idylle
aanschouwen voordat deze wordt
weggevaagd. Hij houdt van drama.
En als één van een tweeling van
verschillende moeders staat hij
moederziel alleen oog in oog
met zijn drijvend evenbeeld als
hij de wereld ziet verdrinken.
Harderwijk, 21 mei 2020
Tweeluik in het kader van het jaarlijkse festival De Haarlemse Dichtlijn. Dit festival kon dit jaar om de bekende reden niet doorgaan. Toch werd er een bundel samengesteld met als titel ‘Witlichters en Zwaarwegers. De bundel van een festival dat niet doorging’. Daarin waren deze twee gedichten van mij als tweeluik opgenomen.
