Op de leer van Pius en Boerhaave
en op de vruchtbare bron van Salem
aanschouwde de orde van verpleging
herboren levenslicht, het St Jansdal.

Neergestreken duiven op de wijzers
richting hoop, vrees en geduld verbeelden
zorg, liefde en geborgenheid. Net als
de vijf granitovingers om kristal.

Een vissersvrouw kijkt uit naar redding maar
hier wacht zij op de aandacht van dichtbij.
Een lelie op het droge blijft in haar
onschuld bloeien alsof zorg tijdloos is.

Ergens wordt een omgeving blauw verlicht.
Iedereen alert. Sirenes schreeuwen.
En in het hospitaal worden bedden
opgemaakt, gastvrij en gestreken fris.

Het uitzicht wacht om bewonderd
te worden, terwijl de zieke in
zichzelf is gekeerd. In afwachting van
de grote ingreep. Hij voelt zich heel klein.

Tegenover hem kijkt een lotgenoot
onder een deksel van een avondmaal.
Driegangenmenu wordt in één keer
geserveerd, aan bed en zonder wijnkaart.

Aan de beademing aarzelt de angst
in uit in uit een levensritme en
een infuus pompt een droom verdoofd via
de katheters de werkelijkheid in.

Een thermometer peilt het ongeduld
om naar huis te gaan. Gastvrouwen zwaaien
uit en Placebo zingt een afscheidslied,
ongemerkt helend voor wie binnenkomt.

Bordeauxrode boeidelen omlijsten
al dertig jaren lang barmhartigheid,
waar bestemming wordt geboren maar niet
aan eigen lot wordt overgelaten.

Harderwijk, 12 mei 2018

Stadsgedicht over ziekenhuis St Jansdal dat in 2018 30 jaar bestaat. De duiven, vissersvrouw en vijf granitovingers om kristal verwijzen naar de kunstwerken op het terrein van het ziekenhuis.