Op de gevel van het oude Stadhuis
schuiven cirkels fluorescerend
en speels over de voegen tussen
oude versteende kronieken.
Uitgelicht op het stadsstrand wacht
het meubilair op de naakte nacht.
Over de stad waaiert het kustlicht
maar de tijd heeft het vastgezet.
Uit kelders van het Kerkplein banen
bundels neon hun weg tussen
monumentale stramme takken.
Bij de Hortus zijn zwerfkeien
komen aanrollen en verlicht
verraden kleuren het tijdsverschil
tussen nostalgie en realiteit.
Een leeuw is door spotlicht getemd
totdat de morgen hem weer wekt.
In het klooster groeit een vlinderboom
van origami tot aan de hemel.
Pacman slaat al spelend een schietgat
in de stadsmuur van de Smeepoort.
Voor de donkere lambrisering
van het Randmeer haalt het Plantagepark
mondiale stillevens binnen.
Landschappen van mist en damp in
rode en blauwe gloed laten mij
hun gevoelstemperatuur zien.
Leunend tegen een stam schijnt een vrouw in
roze verdekt tussen groene loten.
Alles is spiegelend vastgelegd
op celluloid van bevroren water.
De nacht hallucineert in dwaallicht.

Harderwijk, 21 januari 2017,

Stadsgedicht ter gelegenheid van het lichtfestival WAUW! in Harderwijk op 20 tot en met 22 januari 2017.