hoe is het, heb je iemand bij de hand?
sommigen krijgen niet veel gezelschap
weet je nog? opwinding die bleef zoeken
naar de horizon, vanuit de toren 

verlustigend kijken naar de smaken 
van een pruimenhof? als er een plek is
van verboden fruit, dan is het wel hier
want hier heeft de tijd niet huisgehouden 

met dagelijks ongeduld van muzen – 
dit droomde ik nu en zal het weer doen,
ik sta op het punt om alle teksten
die ooit zijn rondgegaan te herschrijven –

hoe kan ik in schone stille zalen
het verstrijken van eeuwen ontvluchten?
een heraut knipoogt me naar een uitweg 
om te ontkomen aan dichtersblikken:

kies weloverwogen een edel plan
en neem ruimte, geuren en geluiden
op en dool in de oude kringen rond –
kus me lief en zacht, mijn verloren jeugd!

het liefst blijf ik binnen opgesloten
als een wachter op uitkijk naar lelies
die zich mu onbeschreven openen –
het is de nijdige tijd die versnelt

en als die niet meer is dan een grijsaard,
wiens pen danst er dan op de maten van 
onstuimig hart, hijgende adem en
euforie van goddelijke schoonheid?

Muiden, 7 juni 2023

Nadat ik allerhartelijkst werd ontvangen door de mensen van het Muiderslot en ik me in geestelijke erfenis van P.C Hooft waande liet ik alles op me inwerken. Ik was die dag één van de Dichters in Residence die een dag lang in het Muiderslot moet verblijven met als tegen prestatie een gedicht aan het einde van de dag.

P.C. Hooft was naast bekende dichter, toneelschrijver en schrijver begin 17e eeuw drost van Muiden en in die hoedanigheid woonde hij in het Muiderslot. Om soms de eenzame dagen door te komen nodigde hij vrienden uit de kunstwereld. Mensen als Jacob Cats, Joost van den Vondel, Constantein Huygens en Roemer Visscher kwamen vaak langs en werden zo bekend als de Muiderkring. Achter het slot bevindt zich een pruimengaard. Als Hooft zijn vrienden weer uitzwaaide riep hij steevast ‘tot in de pruimentijd’.

De titel van mijn gedicht is een knipoog naar een sonnet van P.C. Hooft, beginnend met de regel ‘Nydighe Tijt waerom ist dat ghy u versnelt’. En ook een kleine verwijzing naar een ander titelloos gedicht beginnend met ‘Gezwinde grijsaard, die op wakk’re wieken staag’, waarin de tijd wordt verbeeld als grijsaard. P.C. Hooft schreef tijdens zijn verblijf op het Muiderslot veel gedichten waarin tijd en liefde belangrijke thema’s waren. De zin ‘kus me lief en zacht, mijn verloren jeugd!’ In mijn gedicht is een kort hoofs schietgebedje als heimwee naar een verloren tijd.

Dank aan de dichters die mij voorgingen in deze Dichters in Residence en succes overige dichter. Ik dank de mensen van het Muiderslot om hun gastvrijheid.