Het was ineens weg, alsof een vijand
de kans had waargenomen om een muur
te slechten. Tijd brokkelt aan verleden,
maar de resten blijven aan ons leven

kleven. Als een stilzwijgend geweten.
We zien met lede ogen verbeelding
met pek en veren ingesmeerd worden
als gedagvaarde in een oude tijd.

Is het gezonken in lethargie of
is een laatste rest van ons fundament
ruw vervreemd, als vissers die voorgoed door
een verwoestende zee verdwenen zijn?

Aan de voet van getekende leegte
vuren ogen van verbijstering en
overgave doelloos en blind pijlen
naar het bastion van ons geheugen.

Harderwijk, 15 september 2017

Stadsgedicht n.a.v. een bericht over het verdwenen historisch bastionblok tijdens werkzaamheden bij Boulevard en Waterfront.