Schrijver A.F.Th van der Heijden heeft in zijn schrijversloopbaan meerdere boeken geschreven die hij aangemerkt heeft als requiems. Over het boek Tonio spreekt hij van een requiemroman. In een interview in het tijdschrift Vrij Nederland (8 juni 2013) zegt hij over zijn inmiddels op één na laatst geschreven boek: “… In vorm is het een roman. In inhoud is het een gezang van rouw, machteloosheid en spijt…”

Dat heb ik ook willen tonen in een aantal gedichten van mij, die ik geschreven heb ter nagedachtenis van familie, vrienden en bekenden. Zonder afbreuk te willen doen aan de orginaliteit van mijn favoriete schrijver om een aantal van zijn boeken als requiems aan te merken, meld ik daarom nu dat mijn keuze, om enkele van mijn gedichten te beschouwen als requiems, op louter toeval berust.

Ik heb een aantal requiems, in de vorm van poëzie, geschreven ter nagedachtenis aan degene van wie ik heb gehouden en die ik nu mis.

Naar aanleiding van het overlijden van mijn zusje Henriëtte A. Hummel, mijn dochter Mirte Margit Rolinke Hummel, mijn vader Marten Hummel en mijn moeder Griet Holman heb ik gedichten geschreven. Deze zijn opgenomen in mijn poëziebundel ‘Ingebeelde vergezichten’.

Op 23 mei 2012 overleed een goede vriendin van me Beate Onderdelinden. Kunstenares, docent en acteur bij het theatergezelschap waar ik ook in speel. Theaterwerkplaats Harderwijk.

Beate
Een laatste levensblik verraadt
een glimp van jong geleefd bestaan

gekleurd bestrijken ogen spo-
ren van een nagelaten droom

de tijd schetst barsten in een bro-
ze maar een sterke tekening

en woede breekt al kleurrijk uit
de lijsten van een levensloop

verstild bewegen stillevens
nu in vernieuwde perspectief

tot slot boetseert verlangen ons
geheugen in een eeuwig lot.

Op oudjaarsdag 2008 overleed Louis Wessels. Een goede bekende van mij. Haptonomisch fysiotherapeut.

Louis
Zijn guitigheid masseert met speelsheid
de taal in ons hart en onze ziel

gewrichten en spieren zinderen
muzikaal onder zijn gedachten

goedkeurend spreken zijn handen al
strelend zijn wijsheid in woord en beeld

zijn leven herpakt zich keer op keer
in een onvergetelijke roes

lichaam en geest vloeien nu ineen
tot een intens geleefd verleden

zijn liefde weet zich goed gedragen
in ons ooit geborgen toekomstbeeld.

Ter nagedachtenis aan Henk Schweitzer, een goede vriend van mij, het volgende gedicht.

Henk
In een fotografisch tableau
blijft zijn leegte in het vizier

alsof zijn verleden bij voorbaat
om nagelaten dromen vraagt

en eenmaal in memoriam
verschijnt zijn lach nu keer op keer

zijn woorden klinken inktscherp na
en drogen tot monologen

zijn afwezigheid slaat een arm
om onze verweesde schouders

een herinnering rijpt in de
lijnen van onze levensweg.