“Where do you come from sir and what’s the purpose of your visit here?”, vroeg een beambte mij toen ik mijn eerste passen op Amerikaanse bodem zette. Land van dromen, vrijheid en onbegrensde mogelijkheden. “Stel nu dat ik het meest onpassende antwoord zou geven, wat zou er dan gebeuren? Hoe rekbaar zijn dan de begrippen vrijheid en onbegrensd?”, dacht ik bij mijzelf.

Ik was er om met mijn broer een noodgedwongen roadtrip te maken van ongeveer 3000 km van Austin Texas naar San Francisco California. Een verhuizing van een familielid, in dit geval de dochter van mijn broer. Zij zou, reeds woonachtig in Austin, dezelfde route afleggen maar dan via de lucht. Mijn broer en ik zouden met haar auto en wat huisraad haar helpen met de verhuizing, in de vorm van een roadtrip in vier dagen. De verhuizing binnen onze familie is nu eenmaal een traditionele gebeurtenis van mijn broer en mij. Althans wij grijpen een aangekondigde verhuizing binnen onze familie direct aan als een gezamenlijke bezigheid, normaal gesproken alleen in Nederland. Maar nu dus ook maar al te graag in het wilde westen.

Goed, ik moest mijn komst verklaren en mijn broer had me daar al op voorbereid. Niets bijzonders en eerlijk antwoord geven. Dat was de boodschap. Nu ben ik in het verleden als alleen reizende jongere met toen nog een flinke bos met donkere krullen en ongeschoren bakkes vaker bij Europese grenzen met argwaan bekeken. Maar nu werd ik toch wel zenuwachtig, zeker vanwege deze directe vraagstelling. “Niet hakkelen!”, had ik mijzelf voorgehouden. Ik redde het en eenmaal de euforie voelend van een geslaagde beantwoording ging ik de vrijheid tegemoet.

Het zou een geweldige reis worden. De benzine slorpende Ford Explorer met V8 motor voerde ons van het desolate Texas, via het geel groene New Mexico en de high desserts in Arizona naar Calfornia. Lange eindeloze wegen. Je bent als broers in de auto op elkaar aangewezen, maar alles voelde natuurlijk. Onze gesprekken, onze imitaties van de Amerikanen, onze muziek via de steeds wisselende local radiostations en onze stiltes. We hadden weinig mogelijkheden om van onze route af te stappen. Maar in onze stiltes excelleerden onze fantasieën. Het voorbijschietend landschap en de gebroederlijke stiltes deden ‘on the road’ hun hallucinerende werk. Ik zag Dances with Wolves met White Socks spelen. Ik zag een complete buffeltrek. En ondertussen bezong Neil Young in “Long may you run” zijn liefde voor zijn auto. Af en toe haalden we ons uit de dagdromen als we elkaar al porrend wezen op de indrukwekkende leegte om ons heen.

Eenmaal terug in Harderwijk overwon ik de jetlag met dagdromen over eindeloze wegen en desolate stiltes. Americana Music en singer songwriters wilden niet uit mijn koptelefoon weggaan, mijn Engels had in die korte tijd een Amerikaans accent gekregen en ik kreeg een beetje een lay back gevoel dat ik niet eerder kende thuis. Toch doemde hier en daar en steeds vaker de mondiale realiteit alweer op. Ik zat al gauw weer midden in mijn dagelijks modus. Maar in een treinreis van Harderwijk naar Utrecht herbeleefde ik het ritme van die lange reis. De cadans op het spoor hielp mee, of was het toch de jetlag, en niet snel daarna werd ik gestoord met de vraag “waar gaat de reis naar toe, meneer?” Ik liet mijn ov-pas zien met de neiging om het meest onpassende antwoord te geven. Een déjà vu.

Maar ‘life goes on’ en af en toe duik ik de anonimiteit weer in en bezing de liefde voor een lifelong roadtrip in mijn hoofd. “Long may you run!”

(Radiocolumn voorgelezen in het programma Harderwijk Centraal op Harderwijk FM op 7 mei 2014)