Halverwege dit jaar heb ik mijn huis verkocht. Vlak voor de zomervakantie. Onverwachts. De woning stond meer dan drie jaar te koop. Gedurende de afgelopen drie jaar vroeg ik mijn vrouw op elke Silvesteravond, vlak voor het verstrijken van het jaar, steevast waar we de volgende oud – en nieuwjaarsdagen zouden vieren. Behalve de afgelopen jaarwisseling. Ik dacht er niet aan en we waren al van plan om eventueel het bord met “Te Koop” uit de tuin te halen.

Totdat op een mooie junidag kijkers onvoorbereid het huis kwamen inspecteren. Binnen een week was het pleit beslecht. En ineens was het voorlopig koopcontract getekend. We konden niet meer blijven. Blijven op het adres waar we zestien jaar gewoond hebben. Het huis dat wij als eerste bewoners ons eigen gemaakt hebben.

We hadden nog geen nieuwe woning en dus konden we gebruik maken van het aanbod van mijn broer. Achter zijn huis, vlakbij de stad Utrecht, bevindt zich een tuinhuis. Eenmaal daar gesetteld hadden we al gauw een andere woning gekocht in Harderwijk. Eén waar we ons oog al eerder op hadden laten vallen. We moesten uiteindelijk bijna 3 maanden overbruggen. Wonen bij mijn oudere broer. Na 42 jaar weer op één adres. Mijn idool in mijn tienerjaren was inmiddels een goede vriend en nu dus ook een buurman geworden.

Mijn broer en ik deelden in de afgelopen maanden veel samen. Wij zijn ruimte en hij onze kookkunst. Althans die van mijn vrouw, ik mocht, zoals altijd, voorproeven. De eerste weken leek, mede door het zomerse weer, wel een vakantie. In een mum van tijd met het openbaar vervoer naar het centrum van Utrecht. Wat is daar veel te doen! Theater, film en muziek. Daar verbleekte Harderwijk echt bij. Ik wandelde veel samen met mijn broer. Mijn vrouw en ik zaten regelmatig op terras in de domstad. We misten Harderwijk niet eens. We vergaten even dat we een ander huis in Harderwijk hadden gekocht. Zullen we ons hier vestigen, vroeg ik mijn vrouw. Mijn dochter, die in Utrecht woont, begon enthousiast naar woningen daar te zoeken. Ondanks ons nieuwe aanwinst.

Ondertussen moet mijn moeder gevoeld hebben dat het wel goed zat met die zonen van haar op één adres. Zij overleed na 23 jaar verblijf in Verpleeghuis Sonnevanck in Harderwijk. Zes jaar na het overlijden van mijn vader. Mijn broer en ik hebben haar laatste dagen bewust meegemaakt. Oogcontact, huidcontact, nestgeur, familieherinneringen en haar laatste woorden. Maar ook het stille comateuze niemandsland tussen leven en dood. Voor het laatst mijn moeder zien voordat ze voorgoed de aarde in zou verdwijnen. Ik had geen ouders meer.

Toen ik op één van de vrijdagmiddagen weer rechtstreeks terug ging naar mijn tijdelijk verblijf in plaats van een wekelijks bezoek aan Sonnevanck, voelde ik mij eenzaam. Zou dat te maken hebben met het gegeven dat ik geen generatie meer boven mij heb? Dat ik nu zelf een baken ben voor de generaties na mij? Of is dat een gegeven cliché en miste ik gewoon een thuis in Harderwijk? Ik was inmiddels al gewend om te forenzen tussen mijn stee en mijn werk. Ik zag dagelijks weer allerlei Harderwijker trivialiteiten voorbij komen. Met plezier en soms met ergernis. En terwijl ik inmiddels in mijn nieuwe huis aan het klussen was, maakte ik ook weer regelmatig gebruik van het horecaleven in mijn oude geboortestad. Jawel, ik ben daar geboren maar daar nooit opgegroeid. Een Harderwijker dus, maar geen Harderwieker.

Het nieuwe huis is inmiddels ingericht en omgevormd tot ons woongenot. Vlakbij het centrum van mijn stad. Ik wist niet dat ik Harderwijk uiteindelijk was gaan missen. Het tuinhuisje bij mijn broer hebben we inmiddels verlaten en van onze tijdelijke levenssporen verschoond. Ik ben blij een thuis te hebben in de stad waar ik me met verbonden voel. Ook zonder ouders, als baken voor een volgende generatie. Ik ben blij, maar het verlies van mijn moeder en het afscheid van mijn broer als buurman valt me toch ook wel weer een beetje zwaar. Toch nog een beetje ontheemd.

(Radiocolumn voorgelezen in het programma Harderwijk Centraal op Harderwijk FM op 3 december 2014)