Starend over sloten en weilanden
herkauwt ze gedachteloos de toekomst –
een vergezicht wordt opnieuw verteerd en
vermalen tot brokken nieuwsgierigheid

gespeend van enig benul neemt ze als
altijd het grasland grondig te grazen –
ze weet niets van het zwaard van Damocles
en ook niet dat mensen elkaar slachten

niet denkend aan de waanzin van morgen
legt ze haar kop berustend op een hek
en uitgemolken loeit ze de mensheid
de zin van het bestaan al kauwend toe.

Wietse Hummel

Harderwijk, 19 maart 2019

Gedicht geïnspireerd door de foto van Ton Pors met de actualiteiten (aanslagen in Christchurch en Utrecht) in gedachten.

(Foto Ton Pors)